برخلاف دهه های گذشته که توسعه ظرفیت پردازشی و یا ایجاد امکانات نرم افزاری در محدوده های خاصی مد نظر بوده و آموزش ها و تحقیقات آکادمیک و عالی در راستای تربیت نیروی انسانی در جنبه هایی بسیار محدود معطوف گردیده بود، امروزه عرصه های بسیار متنوع و روبه گسترش استفاده از ابزارها و فناوری های پردازشی و ارتباطی الکترونیکی، موجب گردیده تا دیگر نتوان به رویکردهای گذشته که عمدتا در رشته هایی مانند مهندسی کامپیوتر (اعم از سخت افزار یا نرم افزار) و یا علوم کامپیوتر و پردازش بوده، بسنده نمود.